پروردگار ما کسی است که نعمت وجود به همه موجودات بخشیده،سپس آن ها راهدایت کرده است.(قرآن کریم سوره طه آیه ۵۰)

چند بار نوشتمو پاک کردم ولی ته تهش باز به این نتیجه رسیدم که همینطوری ساده و بدون ویرایش نوشتن بهتر میتونه حس آدمو منتقل کنه تا این که بخوای یه جمله رو صد بار بالاو پایین کنی و ته ته تهش باز اونطوری که میخوای نمیشه و یه جاییش میلنگه اونم به طور ناجوری،بماند.تواین چند روزی که گذشت کلی تجربه جدید کسب کردم البته تجربه های درونی  نه تجربه های حاصل از سفر یا گردش و این جور چیزا که البته خیلی خوبن ومیچسبن بگذریم بعد از  کلی کلنجار رفتن باخودم و تکرار این جمله تکراری که چیشد که اینجوری شد اینجانب تصمیم گرفتم دست از بهانه گیری و تقصیر رو گردن این و اون انداختن و بدخلقی بر دارم و مثل بچه آدم به زندگی بچسبم و البته نوشتن رو کنار نذارم چه نوشته هایی که برای خودم مینویسم چه نوشته هایی که اینجا ثبت میشه چه نوشته هایی که نوشته نمیشه.راستی این آیه خیلی منو تو فکر فرو برد...فکر اینکه همین بودن خودش یه نعمته حالا سالم باشی یا مشکلات داشته باشی یا خیلی چیزای دیگه همین که زنده هستم خودش نعمته، همین که خدا هنوز بهم فرصت داده خیلی ارزشمنده،خدایا شکرت. قدر بودن رو بدونیم و فراموش نکنیم. گاهی فراموش کردن تاوان سنگینی داره مثل فراموش کردن یه فرمول که بدست آوردن همه جوابا به دونستن اون بستگی داره و مالِ هر کسی هم منحصر به فردِ حالا میتونه یه اسم باشه یا آیه یا یه جمله که آرومت کنه و وجود خدای مهربون و بزرگ رو بهت یاد آور بشه. فرمول های زندگیمون رو فراموش نکنیم...