سه شنبه ۷ دی ۹۵
در نیمه های شب که تست قرابت معنایی میزدم، کم کم در بیت ها غرق شده بودم که یهو جناب شاعر با لحن خاص و لبخندی گوشه ی لب فرمودند:
شتر را چو شور و طرب در سر است/اگر آدمی را نباشد خر است!
در این هنگام مانند دیگ زود پز چنان منفجر گشتم و به در و دیوار پاشیدم که اطرافیان به سمتم دوان دوان روان شدند و علت را جویا، اما خنده هایی به سان خنده های اسب آبی توان سخن گفتن را از بنده ربوده بود. علت تنها یک چیز بود و بس، آنکه در این مدت آنقدر غصه خورده و ناراحت بودم که حد نداشت و این بیت چنان تلنگری به بنده زد که جمله غم دنیا را از سر به در کردم!
