شنبه ۲۴ مهر ۹۵
چهارم دبستان بودم که یه شاگرد به کلاسمون اضافه شد. اسمش مریم بود، با هیچ کس صحبت نمیکرد و مامانش همیشه پشت در کلاس منتظرش بود و تا زنگ میخورد سریع مامانش میومد و با خودش میبردش به کلاس ته سالن که هیچ کس اونجا نبود، برامون عجیب بود که چرا از بچه ها فرار میکنه و معلممون هم همیشه بهمون میگفت که کاری به کارش نداشته باشیم و اذیتش نکنیم. راستش رو بخواید من فقط چهرش رو یادمه والبته عینک بزرگش رو و هیچ وقت صداشو نشنیدم! فقط با مامانش حرف میزد و اونم در گوشی. چند ماه گذشت و مریم هر دوشنبه غایب بود و میرفت دکتر، خب ما بچه ها کم کم فهمیده بودیم که مریم بیماری خاصی داره و سعی میکردیم نذاریم تنها باشه، طوری که دیگه زنگ تفریح ها با بچه ها میومد بیرون و تنها نبود،کم کم شرایط خاصش واسمون عادی شده بود و عجیب نبود، اینکه همیشه برای راه رفتن یکی دستش رو میگرفت یا اینکه هرچی میگذشت قطر عینکش بیشتر و بیشتر میشد یا چیزایی شبیه به این. زمستون بود که مریم دیگه مدرسه نیومد، طبق معمول فک کردیم رفته دکتر ولی همون روزا بود که مامانش اومد مدرسه و پروندش رو گرفت، مامانش بیشتر اوقات ناراحت بود ولی اون روز کلن اشک میریخت، اومد تو کلاسمون و گفت مریم باید تو یه مدرسه دیگه درس بخونه و به همتون سلام رسوند و گفت دلم برای دیدن همتون تنگ میشه!
اون موقع ها خیلی از بیماری مریم سر در نیاوردم ولی همین قدر میدونم که تو مدت سه سال اون کم کم بیناییش رو از دست داد و برای همیشه نابینا شد، بعد از اون دیگه مریم رو ندیدم، نمیدونم الان چیکار میکنه و کجاست، فقط از ته قلبم براش آرزوی خوشحالی دارم.
تمام این سال ها روز عصای سفید که میشه یاد مریم می افتم، شاید روزی دوباره دیدمش.
پ ن: روز عصای سفید گرامی!
پ ن تر: این که نمیتونم خوب بنویسم و کلی غلط نگارشی دارم و مطالبم پیوسته نیست رو به بزرگیه خودتون ببخشید، سعی خودم رو میکنم آدم شم!
