روزنوشت :: شادوَرد

کاش:(

سه شنبه ۲۱ دی ۹۵

"به نام خدای آسمون"

کاش یه هدفون نامرئی داشتم

کتابمُ باز میکردم

مدادمُ میگرفتم دستم

بعد پلی لیستمُ پلی میکردم!

شادوَرد __ ۴ ۵

چی شد که اینجوری شد؟

يكشنبه ۱۹ دی ۹۵

"به نام خدای آسمون"

خیلی بده آدم خودشو دست کم بگیره، میخوام دوباره به روزای اوجم برگردم، استارتش هم همون خط اوله...

+شاعر میفرمایند:

در این درگه که گه گه کَه کُه و کُه کَه شود ناگه/ مشو غره به امروزت که از فردا نه ای آگه

++امیدم به خداست، میدونم میدونه، یهو دیدی همونجوری شد که میخوام ناگه در این درگه، والاّ!

شادوَرد __ ۲ ۳

ذوق

جمعه ۱۷ دی ۹۵

ذوق یعنی قد بگیری ببینی یک(!)سانتی متر بلندتر شدی!

شادوَرد __ ۳ ۶

این روزها خیلی خسته شده بودم، بیشتر خستگی فکری و روحی، خواستم از تکرار بنویسم، تکرار روزهای نچندان دلچسب و پر استرس کنکوری بودن و شدید تر از آن پشت کنکوری بودن! از تلخی هایش، از بغض هایش، میدانید تمامش برایم تلخ است و نخواستم تلخی ها را ثبت کنم، به این فکر کردم که همه ی انسان ها درد دارند، هر کس ویژه ی خودش جام بلایی دارد، بعضی ها جرعه جرعه بعضی ها یک نفس مینوشند! راه فراری نیست باید این درد تقدیر را تحمل کرد، تقدیری که گاهی خودمان رقم میزنیم، اما مهم این است که این درد ها ویژه اند، درست مانند پیراهنی که خاص یک فرد بدوزند، وقتی تنت رَوَد انگار تمام دنیایت را محصور کرده و هر لحظه تلخی اش را مزه میکنی. کاش پیراهن های یکدیگر را قضاوت نکنیم، درست است بعضی پیراهن ها به تنمان بزرگ و راحت است اما همین پیراهن دنیا را برای صاحب اصلی اش چنان تنگ کرده که گاهی هوس ترک ابدی آن را می کند. میدانید ادامه دادن سخت است، جایی میرسد که واژه ها هم دیگر توان بیان احساست را ندارند.

+ میدانم که میدانید کنکور اینقدرها هم ارزشش را ندارد که هوس ترک ابدی دنیا را به سر آدم بزند، کلی گفتم!

++ امیدم به خداست! به قول شما: میگذرد!

شادوَرد __ ۴ ۳

دور و برم رو خلوت کردم، حتی اینجا!

جمعه ۱۰ دی ۹۵

نظرتون راجع به قالب چیه؟

شادوَرد __ ۹ ۹

وقتی شاعر سیلی میزند!

سه شنبه ۷ دی ۹۵

در نیمه های شب که تست قرابت معنایی میزدم، کم کم در بیت ها غرق شده بودم که یهو جناب شاعر با لحن خاص و لبخندی گوشه ی لب فرمودند:

شتر را چو شور و طرب در سر است/اگر آدمی را نباشد خر است!

در این هنگام مانند دیگ زود پز چنان منفجر گشتم و به در و دیوار پاشیدم که اطرافیان به سمتم دوان دوان روان شدند و علت را جویا، اما خنده هایی به سان خنده های اسب آبی توان سخن گفتن را از بنده ربوده بود. علت تنها یک چیز بود و بس، آنکه در این مدت آنقدر غصه خورده و ناراحت بودم که حد نداشت و این بیت چنان تلنگری به بنده زد که جمله غم دنیا را از سر به در کردم!

شادوَرد __ ۴ ۴

پنج نفر از دوستام! چه خبره تو بلاگستان؟

شنبه ۴ دی ۹۵

شادوَرد __ ۵ ۲

مطالب جدید‌تر مطالب قدیمی تر