همیشه فکر می کردم که قراره اتفاق های خیلی عجیب غریب بیوفته و کلی هیجان انگیزه ولی حیف که هیچ وقت تصوراتم با حقیقت جور در نیومد. ته تهش هیچی نموند به جز یک سری کتاب و جزوه و ترس امتحان و نمره و تحقیق و کنفرانس. نمیدونم بعضی وقتا یهویی میگم الان جای درستی هستم یا نه؟ نمیدونم، حقیقتا نمیدونم که این چرخ گردون داره منو به کجا می کشونه و سرنوشت من چیه. کاش یکم دلم قرص می شد. کاش کسی دستمو می گرفت و میگفت نگران نباش. نگران نباش تو میتونی موفق بشی و من مطمئنم از پسش بر میای. حیف. کاش نگاه اطمینان بخشی زل می زد تو چشام و همون چیزی که قلبم میخواد بشنوه رو می گفت. می گفت تا من یکم، فقط یکم اعتماد به نفس داشتم.

نمیدونم هنوز میشه امیدوار بود یا همش خیال خامه. اینکه بی‌حوصلگی و بی‌رمقی و هزار و یک کوفت و زهر مار دیگه، همه و همه به خاطر جواب یه امتحان کوفتی باشه برام غیر قابل باوره. واسه همین کم نوشتم و هنوز هم کم می‌نویسم. میترسم. از چرت و پرت نوشتن. نه که همه ی نوشته هام عالی و شیکه‌. نه. من معیارهای خودم واسه چرت و پرت نوشتن دارم. میدونی. یه جورایی نمیخوام به شرایط عادت کنم. باید همون آدم سابق بشم. شادورد دو سال پیش. ولی یه اتفاق هایی پشت پلک آدم جا خوش میکنن که با هر پلک زدن مرور میشه و آلارم میده. هی یادآوری میشه. بدون اینکه بخوای. فقط نمیدونم چرا همش اتفاقهای تلخ یاد آدم میمونه.

کسی عینک منو ندیده؟ باز گمش کردم. اصلا چرا من عینکی نیستم؟...بگذریم. داشتیم چی میگفتیم؟