آدما هم حافظه دارن، امان از اون روزی که حافظه هاشون پر بشه. وقتی من یه اشتباهی تو زندگیم انجام میدم بیشتر از هر کس دیگه این خودمم که ناراحت میشم ولی شماها هیچ وقت قبول نمیکنین اگه اشک بریزم شاکی میشید و حق به جانب برچسب ضعیف بودن بهم میزنید اگه تو خودم بریزم و ظاهرم رو بی تفاوت نشون بدم قضیه برعکس میشه و به بیخیالی متهم میشم و گوشمو پر میکنید از سرزنش و دلسوزی های نفرت انگیز! درسته، بعضی وقتا حال به هم زن میشه. وقتی کسی شکست میخوره یعنی حداقل جرئت انجام دادن کاری رو داشته و یه مرحله جلو تر از کسی که رو کاناپه لم داده و فقط اشتباهات دیگران رو گوشزد میکنه و سالی یه سانت هم جا به جا نمیشه! همه ی ما آدما به کسی تو زندگیمون نیاز داریم که کنارمون باشه یا حداقل پشتمون باشه و فقط دلگرممون کنه، همین! خودمون به اندازه کافی روبه روی خودمون تو آینه می ایستیم! بیشتر از هر کس دیگه ای سر خودمون داد و فریاد میزنیم و از دست خودمون خسته میشیم!
یه آدم شکست خورده یا بهتره بگم به هدف نرسیده، تو سری زن نمیخواد،به اندازه کافی تکه تکه های اشتباهاتش رو دوشش سنگینی میکنن!
اگه یه آدم داغون دیدید لطفن سکوتش رو نشکنین! داره باخودش فکرای مهمی میکنه! بذارین آروم باشه، اگه دیدین یه گوشه داره گریه میکنه بهش نزدیک نشین! اصلن به روی مبارکتون نیارید که سر ریز شدن دلش رو دیدین! تو جمع های خونوادگی هم به هیچ وجه ازش سوال نپرسید! به احنمال شیشصد درصد حواسش اونجا نبوده و شدیدن احتمال ترکیدگی وجود داره! بله ترکیدگی بغض! به توصیه های ایمنی گوش بدید! اینجوری به نفع همه س، باور کنین!
-پست بی مخاطب
